Ένα πανάρχαιο έθιμο ζωντανεύει κάθε χρόνο στις Σπέτσες.
Ένα παιδί τζαράει τον τενεκέ στη γειτονιά του (φωτο Βαρβάρα Μπρατοπούλου).
Η Μαρία Σκούρτη εξηγεί: «Στις 30 του Απρίλη έχουμε σαν έθιμο στο νησί να τζαράμε τον Μάη. Το ρήμα τζαράω σε απλά Ελληνικά μεταφράζεται τραβάω, σέρνω. Παρέες νεαρών (συνήθως) ατόμων παλιότερα τρέχοντας ή με ποδήλατα, σήμερα με μηχανάκια, σέρνουν πίσω τους τενεκάκια και αντικείμενα που προκαλούν θόρυβο, παραμονή της πρωτομαγιάς.»
Μπορεί να είναι και δυο παιδιά ...
... κι ακόμα καλύτερα όλοι μαζί.
Ο Γιάννης Μπούφης θυμάται: «Όταν ήμασταν παιδιά και πλησίαζε ο Μάης, ψάχναμε στα ρέματα να βρούμε πεταμένες κατσαρόλες, τηγάνια, κουβάδες, ταψιά και τενεκέδες. Τα δέναμε με σπάγγους και στις 30 Απριλίου τρέχαμε όλα τ’αγόρια στους δρόμους της Ανάληψης και κάναμε σαματά. Το ίδιο κάνανε τα παιδιά στις άλλες γειτονιές, Καστέλι, Σουρμπούτι κλπ. Ούτε ποδήλατα είχαμε ούτε μηχανάκια, τρέχαμε ξυπόλητοι στους χωματόδρομους, μεσ’τη σκόνη και το σαματά.»
Χρειάζεται κέφι.
Χρειάζονται και τενεκέδες ...
... κάθε λογής.
Το τζάρισμα είναι ένα πανάρχαιο έθιμο που σημαδεύει το τέλος του χειμώνα και την αρχή της άνοιξης. Τη νύχτα της παραμονής του Μάη, στη Γερμανία, χορεύουν οι μάγισσες και τ’αποβράσματα του Άδη. Για να καθαρίσει ο τόπος απο το κακό και να ξανάρθει ο ήλιος και το φώς, οι άνθρωποι κάνουν φασαρία κι ανάβουν μεγάλες φωτιές. Στη Τσεχία φτιάχνουν μάγισσες με σκούπες και κουρέλια και τις καίνε με γιορτινούς χορούς και φαγοπότι.
Εδώ τζαράνε τα "έργα" των υπουργών μας ...
... και την ευσυνειδησία των βουλευτών μας ...
... που εξασφάλισαν στη νεα γενιά, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει: μια ζωή που θα'ναι χειρότερη απο αυτή των γονιών τους.
—–
όψεις και απόψεις στις Σπέτσες 