όψεις και απόψεις στις Σπέτσες

29.9.2009

Πρόλογος για το θέμα.

Τι λένε οι Τούρκοι για τις Σπέτσες; Το ερώτημα ακούστηκε φέτος στην επέτειο της Αρμάτας. Είναι μέρος μιάς πιο γενικής απορίας: πώς βλέπουν την Ελλάδα απο την Τουρκική πλευρά; Πώς σκέφτονται οι παλιοί μας δυνάστες, που ακόμα διατηρούνε βλέψεις στον Ελληνικό χώρο;

Τις τελευταίες δεκαετίες, η Τουρκική πλευρά αύξησε τα κεκτημένα της στην Κύπρο, τη Θράκη και τον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Κινείται μ’έναν ωμό ρεαλισμό που δείχνει πως κατάλαβε το Θουκυδίδη καλύτερα απο εμάς τους «απογόνους» του. Αλλά αν δεν κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα, πώς θα βάλουμε μια τάξη στο κράτος μας;

Πιο κάτω θα διαβάσετε το άρθρο τού Τούρκου καθηγητή πανεπιστημίου κ.Αλί Φουάτ Ορέντς για τις Σπέτσες. Το έγραψε διότι τού ζήτησα να μάς δώσει τη δική του άποψη για τη ναυμαχία της Αρμάτας και για τις Σπέτσες. Φυσικά δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις. Αλλά εδώ το θέμα δεν είναι να αντικρούσεις ή να επικρίνεις τι λέει, αλλά να δεις πώς σκέφτονται οι γείτονες. Μάς δίνει και πληροφορίες για τις Σπέτσες ως «επαρχία» του Καπουντάν Πασά, και για το θανάσιμο κίνδυνο για το νησί από το 1824 και μετά, όταν οι Αιγύπτιοι ήταν στο Μοριά. Γι’αυτό, είναι αυτονόητο πως τα όποια σχόλια αναγνωστών θα είναι, όπως και το άρθρο, κόσμια και επώνυμα.

Το βιβλίο του καθηγητού Ορέντς για το Μοριά.

Ο Δρ. Ορέντς ειδικεύεται στην ιστορία του Αιγαίου. Φέτος εξέδοσε ένα βιβλίο με τίτλο «Οι Τούρκοι του Μοριά που ξεχάσαμε» και επεξήγηση «Το πρώτο δράμα στα Βαλκάνια, και η Ελλάδα απο επαρχία στην ανεξαρτησία». Η περίληψη του βιβλίου θυμίζει τα ανάλογα δικά μας βιβλία για την τύχη του Ελληνισμού στον Πόντο και στη Μικρασία. Γράφει τα εξής: «Η ελληνική επανάσταση σύντομα εξελίχθηκε σε έναν ανελέητο θρησκευτικό και φυλετικό πόλεμο. Οι ¨Ελληνες, με την υποστήριξη της Ευρώπης, έβαλαν στόχο να πολεμήσουν μέχρι να μη μείνει ούτε ένας Τούρκος στην Πελοπόννησο. Σύμφωνα με τους Ευρωπαίους αυτόπτες μάρτυρες, τα γεγονότα στις εξεγερμένες περιοχές ήταν τέτοια ώστε μερικές φορές ο θάνατος ήταν σωτηρία για τους Τούρκους. Όταν τελείωσε η επανάσταση, οι μουσουλμάνοι του Μοριά είχαν εξαφανιστεί από την ιστορική σκηνή. (…) Το έργο αυτό εξετάζει το σημείο διάρρηξης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, βασισμένο σε αντικειμενικά-επιστημονικά κριτήρια και πρωτογενείς πηγές, και σίγουρα θα φωτίσει τη λύση των σημερινών προβλημάτων.»

Πράγματι, το ζητούμενο είναι η λύση των σημερινών προβλημάτων. Πώς όμως; Τη νοοτροπία και την ικανότητα των δικών μας ηγεσιών, τη ζούμε απο κοντά. Είναι λάθος να μη γνωρίζουμε και των γειτόνων μας.

Πρόλογος για τη μετάφραση.

Το πρωτότυπο άρθρο είναι στα αγγλικά και επισυνάπτεται στο τέλος. Εδώ, στη μετάφραση, προσθέτω κάποιες διευκρινίσεις [με πλάγια γράμματα σε αγκύλες] για την ορολογία. Ευχαριστώ θερμά τον Δρ. Μαρίνο Σαρηγιάννη, ιστορικό και οθωμανολόγο στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών (Ι.Τ.Ε. Ρέθυμνο) για τη βοήθειά του στην κατανόηση του κειμένου. Τα ονόματα των νησιών, τα αφήνω όπως τα κατέγραψε ο Δρ. Ορέντς. Κάποια είναι αναγνωρίσιμα και ορισμένα θέλουν ψάξιμο, αλλά αυτό είναι θέμα που δεν αφορά άμεσα το άρθρο για τις Σπέτσες.

Πέτρος Χαριτάτος

Πρόλογος για το συγγραφέα (απο την ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου).

Ο Ali Fuat Örenç γεννήθηκε το 1969. Το 1992 αποφοίτησε από το Τμήμα Ιστορίας της Φιλολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης. Τον ίδιο χρόνο εντάχθηκε στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Νεώτερης Ιστορίας, και το 1993 διορίστηκε υπεύθυνος έρευνας στον ίδιο κλάδο. Τελείωσε το μεταπτυχιακό του το 1995 και τη διδακτορική διατριβή του το 2002, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Ali İhsan GENCER (Αλί Ιχσάν Γκεντζέρ). Τον Ιούλιο του 2004 διορίστηκε ως μέλος ΔΕΠ στην ίδια έδρα. Ο δρ. Ορέντς συμμετείχε, τα έτη 1997-2003, σε διάφορα επιστημονικά προγράμματα του Υπουργείου Εξωτερικών, του YÖK (Ίδρυμα Ανώτατης Εκπαίδευσης) και του SAEMK (Εθνική Επιτροπή Στρατηγικών Ερευνών και Μελετών). Το 2006 δημοσίευσε το βιβλίο «Η Ρόδος και τα Δωδεκάνησα στην πρόσφατη ιστορία μας». Ο δρ. Ορέντς συνεχίζει τις μελέτες του σχετικά με το Αιγαίο, τα νησιά του Αιγαίου και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ιστορία της Suluca (Σπέτσες) κατά την Οθωμανική περίοδο.

Του καθηγητού Αλί Φουάτ Ορέντς

Ινστιτούτο Ιστορίας των Αρχών και της Επανάστασης του Ατατούρκ

Πανεπιστήμιο Κωνσταντινούπολης

Όταν το 1534 ανέλαβε το Ναυαρχείο ο Χαϊρεντίν Πασάς (ο γνωστός Μπαρμπαρόσα), οι Οθωμανοί ξεκίνησαν μια εκστρατεία για την προσάρτηση των νήσων του Αιγαίου [που ήταν τότε στα χέρια των Φράγκων]. Έτσι τα νησιά των Σπετσών (Suluca στα Τουρκικά) και της Ύδρας πέρασαν υπό την Οθωμανική κυριαρχία.

Αμέσως μετά την κατάκτηση, οι Σπέτσες ενσωματώθηκαν διοικητικά στην Επαρχία Αιγαίου, που τότε λεγόταν Εγιαλέτι του Kapudanpaşa. [Εγιαλέτι – δηλαδή επαρχία ή περιφέρεια – των νησιών, υπαγόμενο στον αρχιναύαρχο ή Καπουντάν Πασά]. Τα εισοδήματα απο το νησί προοριζόταν στον Καπουντάν Πασά, που ήταν τότε ο Χαϊρεντίν Πασάς. Σύμφωνα μ’ένα κατάστιχο (defter) του 1670 που βρίσκεται στο Οθωμανικό Αρχείο της Πρωθυπουργίας, οι Σπέτσες περιλήφθηκαν, μαζί με τρία άλλα νησιά του Αργολικού, Ios (İpsara), [εδώ μάλλον υπάρχει παρανόηση] Tulumada και Nasınca, στα εισοδήματα του Καπουντάν Πασά (hass). [Το «χάσι» είναι μεγάλο τιμάριο, δηλαδή σύνολο φορολογικών προσόδων από συγκεκριμένες περιοχές, που προορίζεται για τον εκάστοτε διοικητή της επαρχίας, εδώ τον Καπουντάν Πασά].

Εκτός απο τα παραπάνω νησιά, ή ίδια πηγή αναφέρει και τα εξής, μαζί με τους φόρους τους: İnos (İos), Şiknos (Sikinos), Polikandro (Folegandros), Küçük Değirmenlik (Antimilos), Anafiye (Anafi), Küçük Para (Antiparos), Sifnos, Serifos, Termiye, Mürted (Kea), İşkapolos (περιλαμβάνει νήσους Keçi και Merkeb), Çamlıca (Hydra), Iskinos, Bülbülcük, την άλλη Çamlıca (Halodormiye), İskiros, İpsara, Kaloyero, Poros. Ο αριθμός των φορολογουμένων ορίστηκε τότε στα 2423 νοικοκυριά. Ο συνολικός κεφαλικός φόρος [cizye] είχε τότε ύψος 7.269 piaster (726.900 akçe), δηλαδή 3 piasters ανά νοικοκυριό. [Piaster είναι τα γρόσια και akçe είναι τα άσπρα]. Επίσης υπήρχαν 1.957.375 akçe ως έγγειος φόρος [δεκάτες, φόρος γής]. Οι Σπέτσες αναφέρονται πάλι στο «χάσι» [τιμάριο] τού Καπουντάν Πασά, σ’ένα μεταγενέστερο [κατά 120 χρόνια] έγγραφο του 1790.

Ο αξιωματούχος που οργάνωνε την είσπραξη των εισοδημάτων από τα παραπάνω νησιά ήταν ο Derya Tercümanı.[ Tercümanı = Δραγουμάνος, δηλαδή Διερμηνέας της Θάλασσας]. Αυτός έλεγχε το «χάσι» του Καπουντάν Πασά που περιλάμβανε τα εξής νησιά: Spetses/Suluca, Serifoz, Büyük Çamlıca, Nakşa, Kythnos, Sikinos, Milos, Küçük Değirmenlik, Santorin, Astropalya, Skyros, Amurgos, İpsara, Kolori, Şifnos, Andiparos, Dokos, Bülbülce, Paros, Miknos, İnoz, Polikandros, Anafya, Batnos, Skopelos, Skiathos, Aegina, Paros, Kea.

Υπήρχαν κι άλλα νησιά με το καθεστώς φορολογίας τού waqf ή τού malikane. [Waqf = Βακούφι, δηλαδή [εδώ] περιοχή με ειδικό καθεστώς οι πρόσοδοι της οποίας προορίζονταν για τη συντήρηση κάποιου ευαγούς ιδρύματος. Malikane = Μαλικιανέ, εδώ, είναι περιοχή η φορολογία της οποίας έχει παραχωρηθεί δια βίου σε κάποιον πλειοδότη, ο οποίος αναλαμβάνει να πληρώσει στο κράτος το καθορισμένο ποσό του φόρου και κατόπιν να το εισπράξει από τους κατοίκους. Ισόβια φοροεκμίσθωση, δηλαδή.] Αυτά τα νησιά ήταν τα εξής: Rhodes and Dodecaneses (Kos, Patmos, Astipalea, Kalimnos, Karpathos, Kasos, Leros, Nisyros, Symi, Tilos and Kastelorizo), Lemnos, Syra, Andra, Cunda, Samothrace, Samos, Imbros, Thasos, Tenedos and Tinos (İstendil).

Η νήσος των Σπετσών συνδέθηκε δοικητικά με το Anapoli [Ναύπλιο] κατά το τέλος του 16ου αιώνα, μετά απο μια αναδιοργάνωση που έγινε υπό τον διάσημο Καπουντάν Πασά, Gazi Hasa Pasha (1782).

Οι Σπετσιώτες, κατά την Οθωμανική κυριαρχία, είχαν σημαντικό ρόλο στη ναυτιλία και στη ναυπήγηση. Εργάζονταν στο Ναύσταθμο της Κωνσταντινούπολης και σε άλλα ναυπηγεία για την κατασκευή πλοίων. Επίσης επανδρώνανε την Οθωμανική Αρμάδα. Πάντως, αυτή η πρακτική διακόπηκε κατά και μετά τον Ελληνικό ξεσηκωμό του 1821. [Μην ξεχνάμε ότι οι Οθωμανοί θεωρούσαν την Ελληνική επανάσταση ως «ανταρσία» (isyan) και κάναν το πάν για να τη συντρίψουν, άρα γι’αυτούς τα Ελληνικά πλοία ήταν «πειρατικά» και οι επαναστάτες «αντάρτες»].

Αφού ξεκίνησε η ανταρσία του 1821, οι Σπετσιώτες και οι Υδραίοι πήραν ενεργό μέρος σ’αυτήν. Πράγματι, σύμφωνα με τις επίσημες Οθωμανικές πηγές, το πρώτο νησί του Αιγαίου που μετείχε στην ανταρσία ήταν οι Σπέτσες. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν οι πρωτοπόροι. Η Φιλική Εταιρεία είχε παράρτημα στις Σπέτσες. Με τη συμμετοχή τους στην εξέγερση στις 15 Απριλίου 1821, οι νησιώτες μετέτρεψαν τα μεγάλα εμπορικά τους πλοία σε πειρατικά πλοία και άρχισαν τις επιθέσεις. Μετά τις Σπέτσες, κατέφτασε η είδηση ότι συμμετείχαν και τα νησία Ύδρα και Ψαρά. Στην αρχή της εξέγερσης συμμετείχαν 180 μεγάλα και μικρά πλοία που ανήκαν σε Σπετσιώτες και Υδραίους. Επίσης, άλλοι νησιώτες που ξεσηκώθηκαν, λ.χ. Σάμος, Ίος και Κρήτη, ζήτησαν βοήθεια απο την Ύδρα και τις Σπέτσες.

Τα πλοία των Σπετσών και της Ύδρας ταξίδευαν παντού στο Αιγαίο και κάναν επιθέσεις στα Οθωμανικά πλοία, με συνέπεια να προκαλούν μεγάλες ζημιές. Επίσης επετίθεντο και λεηλατούσαν τα παράλια της Δυτικής Μικρασίας. Οι Σπετσιώτες και οι Υδραίοι έδωσαν σημαντική βοήθεια, με πολεμιστές και με εφόδια, στις ανταρσίες τής Χερσόνησου του Μοριά, και εμπόδιζαν τα Οθωμανικά πλοία να την ελέγξουν.

Το 1822 ο Οθωμανικός στόλος έλαβε εντολή να βοηθήσει τον Μοριά. Τότε, Καπουντάν Πασάς ήταν ο Καρά Μεχμέτ Πασά. Ο στόλος είχε εντολή να ανεφοδιάσει με στάρι τα κάστρα που τα πολιορκούσαν οι Ρωμιοί. Τα Οθωμανικά πλοία υπέστησαν επίθεση στα ανοιχτά των Σπετσών, όταν έφτασαν εκεί το Σεπτέμβριο του 1822. [Εδώ ο συγγραφέας δίνει την Τουρκική άποψη για τη ναυμαχία της Αρμάτας]. Στο μεταξύ, ένα Αυστριακό εμπορικό πλοίο που είχαν ναυλώσει οι Οθωμανοί για να μεταφέρει στάρι, υπέστη πειρατεία απο τους αντάρτες, που συνέλαβαν τους Τούρκους που επέβαιναν. [Πρόκειται για την ύστατη προσπάθεια που έκαναν για να ανεφοδιάσουν το πολιορκημένο Ναύπλιο, για την οποία θα δούμε μια ενδιαφέρουσα περιγραφή σ’ένα επόμενο άρθρο της σειράς «Ξένες πηγές»].

Οι Σπετσιώτες επίσης μετείχαν στη διαμάχη για την εξουσία, όταν κηρύχθηκε το ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος στο Μοριά το 1822. Στις αρχές του 1823 η διαμάχη εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο, με υπαιτιότητα του Κολοκοτρώνη. Ως αποτέλεσμα υπήρχαν δυο χωριστές διοικήσεις, μια στο Κρανίδι και μια στη Τρίπολη. Το άλλο μεγάλο αντικείμενο διαμάχης ήταν το μοίρασμα της τεράστιας Βρετανικής βοήθειας που είχε σταλεί μέσω Ζακύνθου. Η σύγκρουση ανάμεσα στις παρατάξεις κορυφώθηκε το 1824.

Η Υψηλή Πύλη εκάλεσε τον Μεχμέτ Αλή Πασά, κυβερνήτη της Αιγύπτου, να συντρίψει την ανταρσία. Είχε σχεδιάσει ν’αντιμετωπίσει αρχικά την εξέγερση στα νησιά Σπέτσες και Ύδρα (1824). Παρά την επιμελή προετοιμασία, η επιχείρηση δεν πραγματοποιήθηκε. Στις 20 Μαίου 1825 ο Οθωμανικός στόλος υπό τον Χουσρέφ Πασά επετέθη στον ενωμένο πειρατικό στόλο Ύδρας και Σπετσών που τον αποτελούσαν 40 πλοία. Μετά απο μια έντονη μάχη που κράτησε ώρες, ο Τουρκικός στόλος αποσύρθηκε λόγω νύχτας. Την επόμενη μέρα ο πειρατικός στόλος με 29 πλοία κατέλαβε μια Οθωμανική κορβέτα [πολεμικό πλοίο μικρότερο απο φρεγάτα και μεγαλύτερο απο μπρίκι] στα ανοιχτά της Σύρου, και την εβύθισε το πλήρωμά της για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού.

Ενώ κατάφεραν τα Αιγυπτιακά στρατεύματα να καταπνίξουν την εξέγερση στο Μοριά, δεν ήταν δυνατό ν’αποβιβάσουν στρατεύματα στα νησιά Σπέτσες και Ύδρα. Αυτές οι δυο προτεραιότητες, να καταστείλουν την ανταρσία σ’αυτά τα δυο νησιά, απασχολούσαν τους Οθωμανούς αξιωματικούς, μέχρι τη ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827. Αλλά η Οθωμανική Αρμάδα κάηκε στο Ναυαρίνο, πριν επιτύχει αυτό το στόχο.

Η Οθωμανική κυβέρνηση επεκύρωσε το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3 Φεβρουαρίου 1830 που όριζε την ίδρυση ενός ανεξαρτήτου Ελληνικού βασιλείου μέχρι τις 23 Απριλίου 1830. Αυτό το πρωτόκολλο επίσης καθόριζε τα θαλάσσια σύνορα του νέου κράτους. Σύμφωνα με αυτό, παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα η Εύβοια, κάποιες απο τις Κυκλάδες και τις Σποράδες. Έτσι, ενσωματώθηκε και η νήσος Σπέτσες στο Ελληνικό κράτος.

—–

Εδώ ακολουθεί το πρωτότυπο στα Αγγλικά, όπως μού το έστειλε ο καθηγητής Ορέντς.

Suluca (Spetses) island history during the Ottoman period.

by Professor Ali Fuat ÖRENÇ

Institute for History of Ataturk Principles and Revolution

University of Istanbul

Following the assignment of Hayreddin Pasha (well-known Barbarossa or Hızır) to the Admiralty in 1534, the Ottomans pursued a policy of annexation towards Cyclades islands. Islands of Spetses (Suluca in Turkish) and Hydra, thus, went under Ottoman sovereignty.

Right after its conquest, Island of Spetses was administratively incorporated into Aegean Province, then named Eyalet of Kapudanpaşa. The revenue of the island was allocated to the Kapudanpasha, then Hayreddin Pasha. According to a register (defter) at the Prime ministry’s Ottoman Archives dated to 1670, Island of Spetses was included together with three other islands, i.e. Ios (İpsara), Tulumada and Nasınca, lying in the Argolic Gulf among the income of Kapudanpasha (hass).

Beyond the above-mentioned islands, the same source mentions the name of İnos (İos), Şiknos (Sikinos), Polikandro (Folegandros), Küçük Değirmenlik (Antimilos), Anafiye (Anafi), Küçük Para (Antiparos), Sifnos, Serifos, Termiye, Mürted (Kea), İşkapolos (Keçi and Merkeb islands included), Çamlıca (Hydra), Iskinos, Bülbülcük, other Çamlıca (Halodormiye), İskiros, İpsara, Kaloyero, Poros together with their taxes. The number of taxpayers was then fixed to 2423 households. The total poll tax burden, then, constituted 7.269 piaster (726.900 akçe), corresponding 3 piasters to per household. Additionally 1.957.375 akçe was collected as land tax. Another document dated to 1790 counts the island among the hass of Kapudanpasha. The collection of the revenues of above-mentioned islands was organised by an officer called Derya Tercümanı Accordingly the names of the islands which were then directly under the Hass of Kapudanpasha were Spetses/Suluca, Serifoz, Büyük Çamlıca, Nakşa, Kythnos, Sikinos, Milos, Küçük Değirmenlik, Santorin, Astropalya, Skyros, Amurgos, İpsara, Kolori, Şifnos, Andiparos, Dokos, Bülbülce, Paros, Miknos, İnoz, Polikandros, Anafya, Batnos, Skopelos, Skiathos, Aegina, Paros, Kea.

Rhodes and Dodecaneses (Kos, Patmos, Astipalea, Kalimnos, Karpathos, Kasos, Leros, Nisyros, Symi, Tilos and Kastelorizo), Lemnos, Syra, Andra, Cunda, Samothrace, Samos, Imbros, Thasos, Tenedos and Tinos (İstendil) possessed the status of either waqf or malikane.

The island of Spetses was bound to Anapoli towards the end of the 16th century as a result of a re-organisation during the office of famous kapudanpasha Gazi Hasan Pasha (1782).

The inhabitants of Spetses Island had an important place in terms of seafaring and ship construction during the Ottoman sovereignty. They would be employed at Naval Arsenal in Istanbul and at other dockyards for construction of ships. They were also charged in the Ottoman Armada. However, during and after the Greek uprising of 1821 this practise got interrupted.

Just following the break of rebellion in 1821 the inhabitants of the islands of Spetses and Hydra actively took part. In fact, the first island participated in the rebellion in the Aegean Sea, according to the Ottoman official sources, was Spetses. In a sense they were forerunners.

Filik Eterya had a branch in island of Spetses. The islanders converted their merchant ships of large tonnage into that of pirate ships upon their participation in the rebellion on 15 April 1821 and started aggression. After Spetses, news of participation of islands of Hydra and İpsara (İos) arrived. At the first part of the insurgence there had been 180 large or small ships participated owned by the people of Spetses and Hydra. Some other rebellious islanders for instance Samos, Ios and Cyrete asked for help from Hydra and Spetses.

Ships of Spetses and Hydra were sailing all over the Sea of Aegean, attacking to ottoman ships. Ottomans had great loses as a result of thoses attacks. They were also assaulting and plundering on the coasts of Western Anatolia.

Inhabitants of Spetses and Hydra considerably aided the rebellions in Moeran peninsula by means of fighters and logistics. Moreover, they would prevent the Ottoman ships to held Morean peninsula.

The ottoman fleet was ordered to aid Morea in 1822. The Grant admiral then was Kara Mehmet Pasha. The fleet had a mission to bring cereals to the besieged fortresses. The Ottoman ships got raided off the island of Spetses upon their arrival in September 1822. In the meanwhile, an Austrian cargo ship hired by the Ottomans for the transformation of cereals was hijacked by the rebels. The Turks who were onboard got captured.

People of Spetses took part in the power struggle upon the promulgation of an independent Greek state in Morea in 1822. At the beginning og 1823 this power struggle turned into a civil war. Who triggered the war was Kolokotronis. Consequently there were established two separate administrations, one centred in Kranidi and one in Tripoliç. The other commanding subject of struggle was the share of the massive British aid sent through the way of Zenta. The disagreement between the parties got highly intensified by the time of 1824.

The Sublim Porte summoned Mehmed Ali Pasha, the governor of Egypt to suppress the insurrection. He planned to repress initially the rebellion in the islands of Spetses and Hydra (1824). Despite of the sufficient preparation, this operation did not get materialised.

On 30 May of 1825, the Ottoman fleet under the command of Husrev Pasha attacked a joint pirate fleet of 40 vessels of Hydra and Spetses. After the intensive fight between the parties for hours, the Turkish fleet desisted owing to the outbreak of dusk. The next day, the pirate fleet consisted of 29 ships captured an ottoman corvete off the island of Syra. The crew of the corvet sank the ship in order not to fall into the hands of the enemy.

Although the Egyptian troops managed to suppress the Morean insurgence, landing troops to the islands of Spetses and Hydra could not be possible. The first two priorities occupied the minds of the ottoman military officers, up until the Sea Battle of Navarino in 1827, were to end the rebellion in those two islands. However, the ottoman armada was burnt in Navarino before such an achievement.

Ottoman government ratify the protocol of London of 3 February 1830 which stipulated an independent Greek kingdom by the date of 24 April 1830. This protocol also drew the sea borders of the newly established state. Accordingly, the island of Euboea, some of Cyclades and Sporad islands were ceded to Greece. The island of Spetses thus was incorporated in to the Greek state.

—–