«Είχα και τους τρατάρηδες, με τα κουπιά και το πανάκι», αφηγείται η Μαρίνα Βεσλεμέ,
που διαχειριζόταν το ξενοδοχείο του Καρδιασμένου.
«Σηκωνόμουνα στις 4 η ώρα το πρωί, κατέβαινα να ανοίξω το καφενείο, για να πιάσω
τους πρώτους ψαράδες που φεύγανε, γιατί από εκεί έβγαινε το μεροκάματο. Όλοι ένα
τσάι, έναν καφέ, και από εκεί έβγαινε το μεροκάματο.
Πάντα είχε και πιατελάκια, αλλά δεν τα βάζανε ποτέ. Τα παίρνανε πάντοτε στο χέρι. Και
πάντα όλοι θέλανε στον καφέ δύο σταγόνες κονιάκ. Έφτιαχνα βαρύ γλυκό, βαρύ και όχι,
ή μέτριο. Αλλά έτσι δύο σταγόνες κονιάκ το θέλανε.»
«Όλοι αυτοί οι ψαράδες ήτανε Καστελιώτες;
Όχι, Κονοπίτσα. Αλλά δεν απάγκιαζε η Κονοπίτσα. Ερχόντουσαν μέσα εδώ στο λιμάνι
το δικό μας. Εδώ ήτανε, και στο Παλιό Λιμάνι πηγαίνανε.»
(από αφήγηση της Μαρίνας στον Πέτρο Δαμδημόπουλο)
Η αφήγηση είναι από τη δημοφιλή σειρά «Βότσαλα», που θα τη βρεις εδώ => https://spetses.wordpress.com/vots/
Τώρα έχεις δύο επιλογές:
α) Επιστρέφεις από εκεί που ήρθες:
<<Βότσαλα>>
β) Προχωράς στο επόμενο:
<<Οι φουσεκάδες>>
όψεις και απόψεις στις Σπέτσες 