Μετά την κηδεία τής Αλίν, μόνος πια στο σπίτι. Δεν μού έχει ξανασυμβεί. Πάω στο νεροχύτη του μπάνιου να πλυθώ. Στη γούβα του, περπατά ένα μικρσκοπικό μαύρο πράγμα. Ενα μυγάκι.
«Μείναμε οι δυό μας μόνοι», του λέω. Το μεταφέρω προσεκτικά, στην άκρη μιάς οδοντογλυφίδας. Πιο ψηλά, σ’ένα ασφαλές σημείο, πριν ανοίξω τη βρύση.
Δεν ξέρω πώς να περιγράψω το συναίσθημα που ένιωθα. Την ταύτιση, ένα βαθύ αίσθημα συγγένειας μ’ αυτό το μικροσκοπικό ζωντανό. Που μού θύμισε τόσα άλλα πρόσκαιρα ζωντανά, από μύγες, κουνούπια κι αράχνες που έχουν ως δικό του Σύμπαν κάποια γωνία τού σπιτιού.
Η θέση μας στην Άβυσσο
Αυτό που ένιωσα, θα προσπαθήσω να το περιγράψω από μιαν άλλη οπτική σκοπιά, που απλώνεται στο χώρο και στο χρόνο.
Κάνε κι εσύ δυό βήματα πίσω, να δεις πού βρίσκεσαι πραγματικά. Και εσύ και εγώ ζούμε σ’ ένα πλανητάκι -τη Γη- που είναι το ο 5ος ανάμεσα στους 8 πλανήτες του «ηλιακού συστήματος». Με τον ήλιο στο κέντρο του, σχηματίστηκε πριν 4-5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Κοιτώντας προς τα έξω
Μυγάκι πάνω σ’ένα πλανητάκι, βλέπεις τη διαφορά στα μεγέθη να πολλαπλασιάζεται. Το τεράστιο δικό μας «ηλιακό σύστημα» είναι ένας κόκκος ανάμεσα στα περίπου 3.000 ηλιακά συστήματα, που αποτελούν έναν γαλαξία. Είναι αμέτρητοι οι γαλαξίες, και γι’ αυτό μιλάμε για «το σύμπαν«. Πόσοι είναι, δεν ξέρω και δεν με νοιάζει.
Μας ενδιαφέρουν οι αφάνταστες διαφορές στις κλίμακες. Με τόσα δισεκατομμύρια σώματα εκεί απ’ έξω, είναι μάλλον αναπόφευκτο ότι κάποιοι ανάμεσα στα εκατομμύρια πλανήτες ήταν, είναι ή θα είναι σαν τη γη μας. Δηλαδή προσφέρουν συνθήκες που μπορούν να γεννάνε ζωντανά πλάσματα. Όπως έγινε και στο δικό μας πλανητάκι. ‘Οσον αφορά τη δική μας Γη, τα πρώτα ζωντανά ήταν μάλλον σαν φύκια, σφουγγάρια, σκουλίκια κλπ, πριν περίπου 600 εκατομμύρια χρόνια.
Κοιτώντας προς τα μέσα
Ήδη πολύ πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος, ήμασταν μια ποικιλία από ζωντανά, και στη θάλασσα και στη στεριά. Όπου επικράτησαν οι πιο κατάλληλες παραλλαγές, καθώς κάποιες τυχαίες δομές τους ταιριάζαν σε κάποιο από τα διαφορετικά τους περιβάλλοντα, όπως έδειξε ο Δαρβίνος.
Άλλιώς λειτουργούν τα τζιτζίκια από τις μέλισσες, οι σαύρες από τους γλάρους, κι αλλιώς οι λεγόμενοι άνθρωποι από τα άλλα δίποδα. Γιατί “λεγόμενοι”; Διότι φαίνεται -νομίζουμε- πως είμαστε ένα ιδιαίτερο και μοναδικό είδος. Αλλά δεν είναι, ούτε ήταν σε κάποια εποχή, ούτε θα γίνει. Το αντίθετο: ακόμα συνεχίζει να διακλαδώνεται και να διαφοροποιείται. Αλλά επειδή επιφανειακά -στην όψη- οι άνθρωποι μοιάζουν τόσο πολύ, θεωρούμε πως είμαστε ένα ενιαίο είδος, ενώ είμαστε η μπερδεμένη συνύπαρξή από δίποδα φτιαγμένα με βαθιά ασύμβατες δομές νοητικές, συναισθηματικές και ψυχικές. Που συχνά προκαλεί το ερώτημα, αν το δικό μας είδος πέτυχε ως πείραμα => https://petrosharitatos.wordpress.com/abyssos-exo-mesa/vots-abyss/peirama/
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Για να μην ξεχνώ την κλίμακα των πραγμάτων, και τη θέση όλων μας στην Άβυσσο των πραγμάτων. Να θυμάμαι πως η Αλίν κι εγώ είμαστε δυο μυγάκια κάποιας στιγμής. Όπως κι εσύ που με διαβάζεις.
Για να μην ξεχνώ πως η Αλίν, από το χώμα της γης όπου τώρα βρίσκεται, τής επιστρέφει τα υλικά που την αποτελούσαν. Όπως θα κάνεις κι εσύ όταν έρθει η ώρα σου. Τα σώματά μας αποτελούνται κατά περίπου 60% από νερό, κι αυτό από 2 άτομα υδρογόνου και ένα οξυγόνου, δηλαδή h2o, που δεν καταστρέφονται – αναγκαστικά πάνε κάπου αλλού όταν πεθαίνουμε. Όπως και τα υπόλοιπα υλικά μας.
Η μνήμη τής Αλίν θα μείνει για κάποιο καιρό ακόμα, σε κείμενα και φωτογραφίες, από μυγάκια σαν κι εμένα με το οποίο δέθηκε, πριν κι αυτή σκορπίσει στη μεγάλη Άβυσσο, όπως τα υλικά που την αποτελούσαν.
Πάτησε εδώ για το επόμενο κεφάλαιο: «7b20. Ας πέσει, να τελειώνουμε».
όψεις και απόψεις στις Σπέτσες 