«Όλοι τον αποφεύγουν, καθώς το βλέμμα του είναι σαν αυτό της Μέδουσας:
πετρώνει κάθε συναίσθημα, κάθε επιθυμία για ζωή σε όποιον τον κοιτάζει κατάματα.
Γιατί μέσα από το βλέμμα του Λαζάρου μπορεί κανείς να νιώσει τον τρόμο της αβύσσου, του κενού (…).
Μετά από τη συνάντησή τους με τον Λάζαρο, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι και ερωτευμένοι παύουν να ζούνε όπως πριν.
Με τη διαφορά ότι ο Λάζαρος δεν ανοίγει το στόμα του να βγάλει μιλιά – διότι αυτό που είδε στις τρεις μέρες που ήταν νεκρός απλά δεν λέγεται.
Το μόνο που επαναλαμβάνει είναι: «Ήμουν νεκρός»….
(Ηλίας Μαγκλίνης, Η Καθημερινή, 26/5/2002)
Πάτησε εδώ για το επόμενο κεφάλαιο: «7a60. Ο Λάζαρος του Αντρέγιεφ».
όψεις και απόψεις στις Σπέτσες 