όψεις και απόψεις στις Σπέτσες

Θα μείνουν κάποιες παρθένες παραλίες στις Σπέτσες ή θα γεμίσουν όλες με ξαπλώστρες; Είναι κι αυτό ένα ερώτημα όπου αξίζει να γίνει μια δημόσια συζήτηση και ν’ακουστούν τα επιχειρήματα «υπέρ» και «κατά». Ξεκινάμε με μια διαμαρτυρία για την παραλία στο Λιγονέρι και περιμένουμε τον αντίλογο.

Η Κα Λύδια Καρσέρα, που έχει σπίτι στον οικισμό πάνω απο το Λιγονέρι, μάς έστειλε ένα γράμμα, «μια μαμά στο Λιγονέρι». Μαζί έστειλε φωτογραφίες και αντίγραφο της διαμαρτυρίας της προς το Δήμο Σπετσών. Μπορείτε να τα δείτε εδώ.

Το γράμμα

Αύγουστος 2010

Το 1964 πρωτοπάτησα το πόδι μου στις Σπέτσες. Από τότε υπάρχει μια ερωτική σχέση με αυτόν το τόπο που τον νιώθω δικό μου, αγαπημένο, καταφύγιο στις καλές και κακές στιγμές της ζωής μου. Όντας μοναχοπαίδι, ζάλιζα τον πατέρα μου να μου πάρει σπίτι στις Σπέτσες. Και το 1967 αγόρασε ένα σπίτι στον οικισμό Λιγονέρι, το οποίο φτιάχτηκε σιγά σιγά για να κατοικηθεί το 1972 όπου περάσαμε το πρώτο Πάσχα μας στο τελειωμένο επιτέλους σπίτι μας.

Ο χωματόδρομος απο τον περιφερειακό στην παραλία του Λιγονερίου (φώτο Λύδια Καρσέρα).

Από τότε, κάθε ευκαιρία που μας δινόταν, ερχόμαστε στις Σπέτσες, είτε για Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι αλλά και Σαββατοκύριακα τον χειμώνα. Μας άρεσε η ηρεμία, η ησυχία και η συντροφικότητα που ένοιωθε κανείς ειδικά τα καλοκαίρια στην παραλία του Λιγονερίου όπου χρόνο με το χρόνο τα μικρά παιδιά μεγάλωναν, εδραιώνονταν φιλίες που ακόμα είναι δυνατές, και η μόνη αλλαγή στο περιβάλλον ήταν η ανάπτυξη των πεύκων που μεγάλωναν κι΄αυτά μαζί μας.

Μεγαλώσαμε, παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά. Τα παιδιά μας τα φέρναμε εδώ κάθε καλοκαίρι και αυτά με τη σειρά τους μάθανε να αγαπάνε αυτόν τον τόπο, αυτή την πανέμορφη παραλία όπου κάθε χρόνο βρίσκουν τους φίλους τους που πολλά απ΄αυτά δεν βλέπουν τον χειμώνα γιατί, σαν εμάς, ζούν και αυτά στο εξωτερικό, αλλά και που και αυτά, σαν τα δικά μου παιδιά, περιμένουν πότε θα φτάσει ο καιρός να έρθουν στις Σπέτσες και να πάνε στην παραλία τους, το αγαπημένο τους Λιγονέρι, να ξαναβρεθούν με τους φίλους τους. Αυτό το όμορφο Λιγονέρι, με την παρθένα φύση, τη βοτσαλωτή παραλία, με τα στέκια τα οικογενειακά σε κάθε του γωνιά, κάτω απ΄το πεύκο, πίσω απ΄τα βραχάκια, τις χαρούμενες και ανέμελες παιδικές φωνούλες των παιδιών και εγγονιών πια που παίζουν ανέμελα, πάει να μας καταστρέψει το Δημοτικό Συμβούλιο των Σπετσών, παραχωρώντας τμήμα της παραλίας σε ιδιώτη για εκμετάλλευση.

Λιγονέρι: τόπος για ήρεμη οικογενειακή ζωή (φώτο Λύδια Καρσέρα).

Αναλογίστηκε το Δημοτικό Συμβούλιο άραγε τη ζημιά που κάνει; Αναλογίστηκε ότι όχι μόνο εμείς που ζούμε στο Λιγονέρι αλλά και πολλοί Σπετσιώτες αγαπούν αυτή τη παραλία διότι είναι από τις λίγες παραλίες που έχουν μείνει ανεκμετάλλευτες, από τις λίγες παραλίες που έχουν μια φυσική ομορφιά που δεν έχει καταστραφεί από το αχόρταγο ανθρώπινο χέρι, από τις λίγες παραλίες που σου παρέχουν την απόλυτη ηρεμία γιατί σε κάνουν να νιώθεις ένα με τη φύση;

Αυτά τα μικρά παιδιά των 3, 5, και 7 χρονών που παίζουν τώρα ανέμελα στο Λιγονέρι, είναι παιδιά τρίτης γενιάς. Παίζουν εκεί που μερικά χρόνια πριν έπαιζαν ανέμελα οι γονείς τους που τώρα τα βλέπουν και χαίρονται, ενώ οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους κάθονται κάτω από το πεύκο και θυμούνται την εποχή που ήταν τα δικά τους παιδιά μικρά και χαίρονται που τώρα βλέπουν τα εγγόνια τους. Γιατί μας χαλάτε αυτή τη παραλία; Γιατί τα μικρά αυτά παιδιά να μην έχουν την ευκαιρία να φέρουν τα δικά τους παιδιά στο Λιγονέρι και να παίξουν και αυτά με τη σειρά τους έτσι ανέμελα;

Θα μου πείτε, και τι σας πειράζει που δώσαμε το τμήμα του Λιγονερίου για εκμετάλλευση; Δεν πειράζουμε το κύριο μέρος της παραλίας. Ναι κύριοι, μας πειράζει. Μας πειράζει γιατί, ενώ μας λέτε ότι θα υπάρξουν μόνο ξαπλώστρες, είμαστε σίγουροι ότι με τον καιρό θα μπει και μπαράκι, θα μπει και μουσική, θα μπουν και διάφορα άλλα. Μας πειράζει διότι θα αρχίσουν να κατεβαίνουν σωρεία μηχανών και αυτοκινήτων, πιθανόν και το λεωφορείο για να φέρνει τον κόσμο στην «πλαζ». Μας πειράζει διότι ξέρετε πολύ καλά, κι΄αν δεν το ξέρετε τότε ντροπή σας, ότι αυτή η παραλία που παραχωρήσατε σε ιδιώτη για εκμετάλλευση δεν έχει φυσική πρόσβαση. Πώς θα πηγαίνουν, κύριοι του ΔΣ οι άνθρωποι να ξαπλώσουν στις ξαπλώστρες; Πετώντας ή με ελικόπτερο; Για να γίνει αυτή η παραλία προσβάσιμη, θα πρέπει να καταστραφούν οι βράχοι. Πώς θα γίνει αυτό; Με δυναμίτη, μπουλντόζα ή τί; Και ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να κατασρέψετε το φυσικό περιβάλλον για λίγα χρήματα που θα πάρετε από την εκμίσθωση;

Τη περασμένη εβδομάδα έκανα το γύρο του νησιού με μηχανή. Καμία, μα καμία παραλία – εκτός της Αγίας Παρασκευής και του Λιγονερίου – δεν έχουν μείνει ανεκμετάλλευτες. Δεν σας φτάνουν αυτές; Πρέπει να μας καταστρέψετε και το Λιγονέρι που όλοι αγαπάμε, το Λιγονέρι που έχει μεγαλώσει τόσα παιδιά, Σπετσιωτάκια και μη και που θέλουμε να μεγαλώσουν εκεί ήρεμα και τα εγγόνια μας;

Οικογένειες κολυμπάνε με τα παιδιά τους στο Λιγονέρι (φώτο Λύδια Καρσέρα).

Η επιστολή προς τον Δήμο

Προς:
Κον. Δήμαρχο Σπετσών
Μέλη Δημοτικού Συμβουλίου Σπετσών

Λύδια Καρσέρα
8250 Πάφος, Κύπρος

Λιγονέρι, 18 Αυγούστου 2010

Κε. Δήμαρχε,

Μετά λύπης μας μάθαμε ότι δώσατε τμήμα της παραλίας του Λιγονερίου προς εκμετάλλευση. Θα έπρεπε, προτού προβείτε στην κίνηση αυτή, να σκεφτείτε τα ακόλουθα:

1) Η παραλία του Λιγονερίου, όπως και οι δύο πλαϊνές παραλίες της, είναι ίσως οι μόνες παρθένες παραλίες που έχουν απομείνει στο νησί μας. Δυστυχώς, τη μία απ΄αυτές την έχει καταστήσει εντελώς απροσβάσιμη ιδιοκτήτης βίλλας που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο μονοπάτι που υπήρχε εκεί για να κατέβει κανείς. Παρ΄όλες τις καταγγελίες μας οι αρχές δεν κάνουν τίποτα για να ελευθερωθεί το μονοπάτι από τα μπάζα.

2) Την παραλία του Λιγονερίου την χρησιμοποιούμε χρόνια τώρα εμείς οι Λιγονεριώτες και πολλοί Σπετσιώτες, εκμεταλλευόμενοι τη φυσική ομορφιά και ηρεμία της, μεγαλώνοντας εκεί τα παιδιά μας, τα οποία τώρα μεγαλώνουν εκεί τα δικά τους παιδιά σε ένα περιβάλλον φιλικό προς τη φύση και άκρως ασφαλές και οικογενειακό. Έχουμε ο καθένας μας τη γωνιά μας όπου καθόμαστε στην ίδια θέση χρόνια τώρα με τις παρέες μας, αφήνουμε τα παιδιά μας ελεύθερα να παίξουν και να κολυμπήσουν άφοβα, ακούγοντας μόνο τις χαρούμενες κραυγές τους. Πολλές φορές, εγώ αλλά και άλλες μητέρες, έπρεπε να φύγουμε για καμιά δουλειά στη πόλη και αφήναμε τις φίλες μας, με τις οποίες μεγαλώσαμε εδώ, να προσέχουν για λίγο τα παιδιά μας. Διότι ξέρουμε ότι είναι ασφαλές το περιβάλλον, ξέρουμε σχεδόν όλους που κολυμπούν στο Λιγονέρι.

Λιγονέρι: ιδανικός τόπος για παιδιά (φώτο Λύδια Καρσέρα).

3) Το τμήμα της παραλίας το οποίο έχετε παραχωρήσει προς εκμετάλλευση δεν έχει ομαλή πρόσβαση. Αυτό σημαίνει ότι αυτός που θα την πάρει για να βάλει «μόνο ξαπλώστρες» !!!! – όπως ισχυρίζεστε – θα πρέπει να προβεί σε καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος για να κάνει το τμήμα αυτό προσβάσιμο. Το σκεφτήκατε αυτό προτού προβείτε στην παραχώρηση;;

4) Ο όχλος από τις μηχανές και τα αυτοκίνητα (τα οποία κακώς επιτρέπετε την είσοδό τους στο νησί τους καλοκαιρινούς μήνες) θα είναι όχι μόνο ενοχλητικός αλλά η παρουσία τους μπορεί να είναι και επικίνδυνη για τα μικρά παιδιά που παίζουν στην παραλία. Σίγουρα, το λεωφορείο θα κατεβάζει τους επισκέπτες της κοσμικής πλέον πλαζ του Λιγονερίου μέχρι τη θάλασσα, κάτι που προμηνύει τρομερούς κινδύνους και ενόχληση.

5) Αρχίζοντας από τις ξαπλώστρες μόνο – όπως ισχυρίζεστε ! – θα μπει και μπαράκι, θα μπει και μουσική – άκρως ενοχλητικό όχι μόνο στους λουόμενους ση παραλία του Λιγονερίου, αλλά και για εμάς που έχουμε σπίτι στη Δυτική πλευρά του Οικισμού Λιγονέρι διότι ο ήχος ανεβαίνει και ακούγεται και ο παραμικρός θόρυβος – πρόβλημα που είχαμε και παλιά όταν υπήρχε ταβέρνα στο τωρινό μπλε σπιτάκι.

Επρεπε κε.Δήμαρχε και κύριοι του Δημοτικού Συμβουλίου να σκεφτείτε ορισμένα πράγματα προτού θυσιάσετε στο βωμό του χρήματος την ησυχία μας, την καταστροφή άλλης μιάς πανέμορφης και παρθένας παραλίας και τις συνέπειες που θα έχει η πράξη σας αυτή.

Εγώ προσωπικά που ζω στο εξωτερικό, στην Κύπρο συγκεκριμένα, αφήνω πίσω μου ορισμένες από τις ωραιότερες παραλίες της Μεσογείου για να βρω την ηρεμία μου στο Λιγονέρι με τα πεύκα, τα βοτσαλάκια και την οικογενειακή ατμόσφαιρα που εσείς τώρα μας καταστρέφετε για λίγα χρήματα!

Μετά τιμής,
Λύδια Καρσέρα

—–