Γράφει η καθηγήτρια Ευαγγελή Ντάτση στο βιβλίο της «Η ποιητική τού λαϊκού πολιτισμού» (Βιβλιόραμα, Αθήνα 2004):
«Εκείνο που κυριαρχεί στα μοιρολόγια και στα τραγούδια τού Χάρου δεν είναι η επαγγελία τής αιώνιας ζωής στον Παράδεισο, αλλά ο ατέλειωτος θρήνος για τη ζωή που κόβεται. (…) Ο λαός δεν βάζει στο στόμα τού αναστημένου Λαζάρου τη χαρμόσυνη περιγραφή τού Παραδείσου, αλλά την αποτρόπαιη περιγραφή τού Άδη.» (σελ.117)
«(…) ο ελληνικός λαός διατήρησε τη δική του αντίληψη για τη ζωή και το θάνατο (…). Οι ίδιοι άνθρωποι που θρηνούν τους νεκρούς τους και διατυπώνουν στους θρήνους τους τη δική τους φιλοσοφία για τη ζωή και το θάνατο, ακολουθούν με σεβασμό το λατρευτικό τυπικό τής επίσημης Εκκλησίας (…). Το ένα δεν αποκλείει το άλλο.» (σελ.119)
Πάτησε εδώ για το επόμενο κεφάλαιο: «7a40. Ο Λάζαρος στα παιδικά κάλαντα».
όψεις και απόψεις στις Σπέτσες 