όψεις και απόψεις στις Σπέτσες

Ο Δημήτρης Χαριτάτος θυμάται την Αλίν
Ο Δημήτρης είναι ο γιός του μακαρίτη αδελφού μου, Μάνου Χαριτάτου.
Dimitris is the son of my defunct brother, Manos Haritatos.
Bref aperçu en Français (………).

Στην παιδική μου ηλικία, μία μέρα μαζί της ξεκινούσε νωρίς το πρωί. Πάντα με τα πόδια. Με την Αλίν έμαθα να περπατάω αποστάσεις. Κάναμε διαδρομές μέσα από το Κολωνάκι, το Σύνταγμα και το Καλλιμάρμαρο. Αξιοθέατα ήταν οι «μικρές κούνιες» κοντά στο Βυζαντινό Μουσείο, οι «μεγάλες κούνιες» στο Ζάππειο, ο Εθνικός ζωολογικός κήπος, το εργαστήρι γλυπτικής με τα θεόρατα για εμένα τότε γλυπτά στην οδό Μουρούζη, το Παναθηναϊκό στάδιο και φυσικά τα αεροπλάνα στο Πολεμικό Μουσείο.

Όταν καθόμασταν για μια πορτοκαλάδα ή ένα σνάκ, είχε πάντα μαζί της ένα μικρό μπλοκάκι για να παίξουμε τρίλιζα ή ενώναμε τελίτσες προσπαθώντας να σχηματίσουμε τετράγωνα ο ένας πριν τον άλλο.

Συνομιλούσαμε πάντα στα Αγγλικά. Μου μάθαινε τραγούδια. Παίζαμε «Βλέπω βλέπω με το μικρό μου μάτι» και η Αλίν ήταν εκεί να μου λύσει τις απορίες για τα ζώα, τα αεροπλάνα, τα φυτά και όσα πράγματα παρατηρούσα στις εξορμήσεις μας.

Μεγαλώνοντας, οι βόλτες μας αυτές περιορίστηκαν άλλα ΟΧΙ ο ενθουσιασμός μου όταν ήξερα ότι θα βρεθούμε.  Πήγαινα στις Σπέτσες και περνούσαμε χρόνο μαζί. Φτιάχναμε πρωινό, κατεβαίναμε για μπάνιο, κάναμε βόλτες στο παλιό λιμάνι, μιλάγαμε και παίζαμε, παίζαμε και μιλάγαμε!

Πάντα απλή στο ντύσιμό της και γλυκιά στον τρόπο που μιλούσε με όλους. Θυμόταν πολλά και με λεπτομέρειες. Όλες τις οικογενειακές ιστορίες των Tawil και των Χαριτάτων, που εγώ δε χόρταινα να ακούω μιας και με ταξίδευαν από την Αλεξάνδρεια στο Παρίσι και από την Κάσο στη Κεφαλονιά.

Προς τα τέλη Δεκεμβρίου 2021, ήμουν στο νοσοκομείο τη στιγμή που ήρθε ο γιατρός και μας είπε ότι δε θα προχωρήσει η Αλίν με κάποια θεραπεία. Περισσότερο ταλαιπωρία θα ήταν, πάρα ανακούφιση.  Αφού το σκέφτηκε λίγο ο Πέτρος, γυρνάει και της λέει, με το τολμηρό, λίγο κυνικό χιούμορ του:

‘Aline, so the plan is we will return to Spetses to die’.
Χαμογελάει η Αλιν και του απαντάει ήρεμα:
‘ Goood!’
Και συνεχίζει την σιέστα της.

Η θύμησή σου θα είναι πάντα γλυκιά!

Αν θες να διαβάσει κάποιος τρίτος αυτό το κεφάλαιο, αρκεί να αντιγράψεις και να διαβιβάσεις τον παρακάτω σύνδεσμο:
https://petrosharitatos.wordpress.com/abyssos-exo-mesa/mnimes/anipsia/#dim

Η Αλεξάνδρα Χαριτάτου θυμάται την Αλίν
Η Αλεξάνδρα είναι η κόρη του μακαρίτη αδελφού μου, Μάνου Χαριτάτου.
Alexandra est la fille de mon frère décédé, Manos Haritatos. Elle raconte comment, déjà à l’âge de 7-8 ans, Aline etait la seule personne qui la traitait non pas comme un enfant, mais comme une personne responsable, avec le même respect.

Όταν ήμουν μικρή, μας είχαν ρωτήσει από το σχολείο, εάν ποτέ ναυαγούσαμε σε ένα έρημο νησί μόνον με έναν άνθρωπο, ποιος άνθρωπος θα θέλαμε να είναι.

Θυμάμαι που είχα απαντήσει αυθόρμητα, δίχως να χρειαστεί να το σκεφτώ καθόλου, πως θα ήθελα να είναι η Αλιν.

Και θυμάμαι για ποιόν λόγο το ήθελα αυτό. Αν και μικρή ακόμα (πρέπει να  ήμουν γύρω στα 7-8 χρονών), η Αλίν ήταν ο μόνος άνθρωπος που ένιωθα – ακόμα και σε εκείνην την ηλικία- πως μου φερόταν όχι σαν να είμαι απλά ένα παιδί, αλλά μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με τον ίδιο σεβασμό που φερόταν σε όλους τους ανθρώπους γύρω της, ανεξαρτήτως ηλικίας, θέσης, σχέσης, μορφωτικού ή άλλου επιπέδου.

Αυτό το τελευταίο το κατάλαβα μεγαλώνοντας και παρατηρώντας την πώς σχετιζόταν με όλον τον κόσμο, με τον ίδιο πάντα σεβασμό, διακριτικότητα και ευγένεια.

Οταν πήγαινα Α’ Γυμνασίου (1982) ένας συμμαθητής μου έπαθε κρίση επιληψίας, είχα ταραχθεί και τρομάξει πάρα πολύ τότε με το επεισόδιο γιατί είχε συμβεί μπροστά μου και το απόγευμα είχα μιλήσει με την Αλίν και της το είχα πει. Θυμάμαι πώς κινητοποιήθηκε άμεσα και βρήκε πληροφορίες (σε εποχή που δεν υπήρχε ίντερνετ/google κλπ) για να μου εξηγήσει ακριβώς τι ήταν η επιληψία, τους κινδύνους, διαγνώσεις, αγωγή κλπ και με είχε κάνει να νιώσω σαφώς πολύ καλύτερα και ταυτόχρονα πολύ πιο ενημερωμένη από οποιονδήποτε στην ηλικία μου.

Όταν ήμουν στο δημοτικό, την έπαιρνα πολύ συχνά τηλέφωνο να ρωτήσω τι σημαίνει μια λέξη στα αγγλικά ή την μετάφραση της στα ελληνικά ή ανάποδα (δεν υπήρχαν τότε ιντερνετ/google κλπ).

Θυμάμαι λοιπόν πως στα επόμενα γενέθλιά μου, μου έκανε δώρο ένα… ελληνοαγγλικό/αγγλοελληνικό λεξικό!

Θυμάμαι την αρχική απογοήτευση (δεν είναι και το πιο διασκεδαστικό δώρο ένα λεξικό σε ένα 10χρονο παιδί!)  αλλά θυμάμαι και πως όταν μου το έδωσε μου είπε πολύ σοβαρά πως μπορώ πλέον να ψάχνω μόνη μου να βρίσκω τις λέξεις που με ενδιαφέρουν και τότε σαν να άνοιξε ένας καινούριος κόσμος μπροστά μου γνώσεων και ερμηνειών.

Αν θες να διαβάσει κάποιος τρίτος αυτό το κεφάλαιο, αρκεί να αντιγράψεις και να διαβιβάσεις τον παρακάτω σύνδεσμο:
https://petrosharitatos.wordpress.com/abyssos-exo-mesa/mnimes/anipsia/#alex

Πάτα εδώ για την επόμενη σελίδα: «7c70. Από την Μαργαρίτα Σιδερίδου»