7. Εγκεφαλικό 

ΠΕΤΡΟΣ ΔΑΜΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ: 26 Μαρτίου 2015. Αποφράδα ημέρα. Ξυπνώ στις 6 το πρωί όπως πάντα και αισθάνομαι ένα μούδιασμα στο πρόσωπο. Πάω στο ψυγείο να πιω νερό. Ξαφνικά νιώθω να καταρρέω όλος. Η δεξιά μου μεριά υποχωρεί σα να με έχεις με ένα μαχαίρι κόψει στη μέση, και πέφτω κάτω. Καταλαβαίνω από μέσα μου ότι μάλλον έχουμε εγκεφαλικό. Φωνάζω τη γυναίκα μου, τρέχουν οι γιατροί, κάνουν ότι μπορούν. Δε γίνεται τίποτα. Με στέλνουν στο Ναύπλιο. Στο Άργος μάλλον. Όχι στο Ναύπλιο. Στο Άργος. Με κοιτάνε οι γιατροί εκεί, γίνονται οι απαραίτητες εξετάσεις, από ότι μαθαίνω βέβαια, γιατί δεν τα καταλάβαινα εγώ όλα αυτά πια. Και λένε, αποφαίνονται οι γιατροί ότι δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα για να επανέλθει. Έχω μείνει παράλυτος. Δεν μπορώ να μιλήσω. Με κρατάνε μέσα εκεί με κάποιες αγωγές, και με διώχνουν σε άθλια κατάσταση για το νησί, αφού δε γινόταν τίποτα πια. Ατέλειωτες μέρες στο κρεβάτι, ανίκανος να κάνω τίποτα. Με ταΐζουν, με ποτίζουν, με αλλάζουν. Κάποια στιγμή αρχίζω να σκέφτομαι. Ή ταν ή επί τας. Έχοντας ακούσει για θαύματα και θαύματα, για την ανθρώπινη δύναμη κτλ, το βάζω μέσα στο κεφάλι μου και αρχίζω μόνος μου να το παλεύω. Σιγά σιγά, μετά από 3, 4 μήνες, αρχίζω να ψιλομιλάω, και να κουνάω τα μέλη μου. Περνάνε άλλοι 2, 3 μήνες. Δεν τα παρατάω, συνέχεια από το πρωί μέχρι το βράδυ κάνω αυτήν την δουλειά. Παλεύω με το φάντασμα της ημιπληγίας. Της παραπληγίας ως τότε. Τέλος πάντων, μετά από 6 περίπου μήνες, καταφέρνω να σηκωθώ στα πόδια μου. Όχι βέβαια κανονικά. Να επανέλθει,  να επαναφέρω την ομιλία μου, και κατά το 80% το περπάτημά μου. Το αριστερό χέρι δουλεύει μόνο πια. Το δεξί κατά 20, 25%. Σχεδόν τίποτα. Βράχος δίπλα μου πάντα η γυναίκα μου, Στέλλα, βέβαια. Τώρα πρέπει να ζήσω με την ημιπληγία. Πρέπει όμως να επικοινωνήσω και με τον έξω κόσμο. Μία ζωή ήμουνα άνθρωπος εξωστρεφής, δεν μπορώ να κάτσω κλεισμένος σε ένα σπίτι μέσα. Αρχίζω να μαθαίνω να γράφω με το αριστερό. Το δεξί βέβαια δε δουλεύει πλέον σχεδόν καθόλου. Και να πληκτρολογώ στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ πάλι με το αριστερό. Κάνω λογαριασμό στο FACEBOOK, στο YOUTUBE κάνω ένα κανάλι, ανοίγω και ένα blog. Και αρχίζω κάπως να επικοινωνώ με τον έξω κόσμο. Σιγά σιγά βλέπω ότι υπάρχει ανταπόκριση. Ο κόσμος με αγαπάει, αρχίζω να μιλάω για το νησί, να γράφω για το νησί, να ανεβάζω φωτογραφίες κλπ, κλπ. Υπάρχει γενικά αρκετά μεγάλη ανταπόκριση. Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι ότι πρέπει να βγω έξω. Να δω τον κόσμο με τον οποίον μιλάω δια ζώσης. Δε μπορώ να μιλάω συνέχεια διαδικτυακά. Να τραβήξω τις φωτογραφίες μου κλπ, κλπ. Πάλι βράχος και συνοδοιπόρος η Στέλλα μου. Τρέχει μαζί μου, σιγά σιγά στην αρχή, με μία βόλτα ως τη γωνία του σπιτιού. Μετά λίγο παρακάτω, λίγο παρακάτω. Με αποτέλεσμα μετά από 2, 3 μήνες να κάνουμε πάμπολλα χιλιόμετρα κάθε μέρα, φωτογραφίζοντας το νησί, μιλώντας με τον κόσμο, και γενικά να έχω έρθει σε κάποια σειρά πάλι.

Τώρα έχεις δύο επιλογές:
α) Επιστρέφεις στην αρχή:
<<Πέτρος Δαμδημόπουλος>>
β) Προχωράς στο επόμενο:
<<8. Μισός κάνω διπλά>>