όψεις και απόψεις στις Σπέτσες

ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ: ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Από το Πάσχα αρχίζουν να κινούνται τα καϊκια, που φεύγουν από τη Ντάπια δυτικά για την παραλία της Ζογεριάς και ανατολικά για τους Αγίους Αναργύρους και την Αγία Παρασκευή. Μπορείτε επίσης να νοικιάσετε βάρκα με εξωλέμβια μηχανή που παίρνει 4-5 άτομα και δεν χρειάζεται δίπλωμα. Έτσι πλησιάζετε την κάθε παραλία και διαλέγετε αυτήν που προτιμάτε. Θέλει όμως προσοχή· μια παρέα βρέθηκε σε δυσκολία, όταν ρίξαν άγκυρα και βουτήξαν όλοι, αλλά δεν ξέραν πώς να ξανανέβουν στη βάρκα. Για μεγαλύτερες παρέες υπάρχουν και οι τουριστικές βάρκες που ναυλώνονται με την ημέρα και φυσικά τα θαλάσσια ταξί. Οι αμμουδιές είναι όμορφες αλλά συχνά κάποιοι άξεστοι αφήνουν τα ίχνη της καλοπέρασής τους. Το ίδιο συμβαίνει με τους βυθούς που στρώνονται με κουτιά μπίρας και αναψυκτικών από τους τενεκέδες που ρίξαν άγκυρα εκεί. Κάποιοι – Σπετσιώτες και επισκέπτες – καθαρίζουν το βυθό και τις ακτές εθελοντικά· ακόμα όμως πλειοψηφούν οι βρωμιάρηδες.

Ο θαλάσσιος περίπατος με το καϊκι ξεκινά από τη Ντάπια. Το πρώτο καϊκι φεύγει κάθε μέρα γύρω στις 11.30 και πάει στους Αγίους Αναργύρους και την Αγία Παρασκευή. Από εκεί ξαναφεύγει το απογευματάκι και επιστρέφει από την άλλη πλευρά, κάνοντας έτσι το γύρο του νησιού. Για τους πολύ βιαστικούς, ο ίδιος γύρος με το θαλάσσιο ταξί χρειάζεται περίπου 40 λεπτά.

Φεύγοντας από τη Ντάπια περνάμε μπροστά στον Άγιο Μάμα και τα αρχοντικά της παραλίας του Αγίου Νικολάου και συνεχίζουμε προς το Παλιό Λιμάνι. Προσπερνάμε τον κάβο με το φάρο και βλέπουμε την Παναγία Αρμάτα μέσα στα πεύκα. Ακολουθεί μια περιοχή με βίλλες και το μπλέ εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου, ο κόλπος του Γαρύφαλλου (εκεί έπεσε το αγγλικό αεροπλάνο που βομβάρδισε τους Γερμανούς στο λιμάνι), και η κίτρινη εκκλησία της Αγίας Μαρίνας με την παραλία της. Στους λόφους βλέπουμε τα δυο μοναστήρια που αντικρύζονται αλλά δεν μιλιούνται διότι ακολουθούν διαφορετικά ημερολόγια.

Στα νότια βλέπουμε τη Σπετσοπούλα και στ’ αριστερά πλάι της τα «νησάκια», με τη εκκλησία του Άη-Γιάννη πάνω στο μεγαλύτερο. Ανήκουν κι αυτά στη Σπετσοπούλα και δεν επιτρέπεται η αποβίβαση, παρά μόνο μια φορά το χρόνο όταν γιορτάζει η εκκλησία. Περνάμε το φανάρι του Λιανοκάβου, που έχει πίσω το μεγάλο ελαιώνα του Νιάρχου, κι ακολουθεί πάλι μια σειρά με βίλλες πάνω στην παραλία του Κουζουνού, ενώ αριστερά μας ξεχωρίζει το λιμάνι της Σπετσοπούλας. Καθώς τελειώνει ο Κουζουνός, βλέπουμε ένα μεγάλο αμπέλι, «του Νίκα», που ανήκει σ’έναν Αθηναίο εκδότη. Εκεί που τελειώνουν τα αμπέλια ξεκινά μια απότομη ακτή με τον κάβο Αγριόπετρες και το σκουπιδότοπο. Από πάνω, στο λόφο, βλέπουμε την Έλωνα και το δάσος που κάηκε το 1990 και το 2000 – και τις δυο φορές την 1η Αυγούστου.

Μετά τον επόμενο κάβο βλέπουμε μια σπηλιά και μια βίλλα πάνω του. Καθώς προχωράμε εμφανίζεται η παραλία της Ξυλοκέριζας και ένας κολπίσκος όπου βρίσκεται η βίλλα με τον θυρεό πάνω στη σιδερένια πύλη. Σ’αυτήν, καθώς μας λένε, γυριζόταν η τηλεοπτική σειρά «Το μονοπάτι της αγάπης», όπου ο ιδιοκτήτης της βίλας είναι ο πλούσιος και σκληρός πατέρας μιας κοπέλας που κλέβεται με τον αγαπημένο της και πάνε να παντρευτούν στην Αγία Μαρίνα. Ακολουθεί η παραλία της Ξυλοκέριζας όπου μπορούμε να σταματήσουμε για αναψυκτικά και μεζέδες. Προχωράμε προς τον Κασιδόκαβο, όνομα και πράμα, έτσι ξερός που είναι, έχοντας δεξιά μας όμορφους κι ελκυστικούς κολπίσκους.

Πάνω στο ύψωμα βλέπουμε τον Προφήτη Ηλία, και ξαφνικά εμφανίζονται οι Άγιοι Ανάργυροι, που είναι η μεγαλύτερη αμμουδιά του νησιού. Εδώ μπορεί κάποιος να κολυμπήσει και να φάει, να κάνει θαλάσσια σπορ και να βρεί ενοικιαζόμενα για διανυκτέρευση. Το καϊκι κάνει στάση περίπου μισή ώρα και ξαναφεύγει, περνώντας τον κάβο με τη σπηλιά του Μπεκύρη. Από πάνω ξεχωρίζει μια λευκή βίλα που στεφανώνει τον λόφο, τα «Γιασεμιά» του Μπόταση όπου λένε πως ο Φώουλς πήρε την ιδέα για τη βίλα «Μπουράνι» στο βιβλίο του «Ο Μάγος».

Δέκα λεπτά αργότερα φτάνουμε στην Αγία Παρασκευή που έχει τα πιο ψηλά και τα τα πιο παράξενα πεύκα του νησιού, και που είναι ιδανικός τόπος για κολύμπι και φαϊ. Γύρω στις 4.30 το καϊκι ξαναφορτώνει τους επιβάτες από Αγίους Αναργύρους και Αγία Παρασκευή και συνεχίζει βορειοδυτικά για να ολοκληρώσει το γύρο του νησιού, που θα πάρει περίπου άλλη μισή ώρα. Από την Αγία Παρασκευή και μετά βλέπουμε το νησί όπως ήταν πριν τις πυρκαγιές, με τα πεύκα να κατεβαίνουν μέχρι τις παραλίες.

Καθώς ζυγώνουμε προς την άκρη του νησιού, βλέπουμε τη σπηλιά της Ζαϊρας και αριστερά ένα βράχο, το Μπούρμπουλο ή Πετροκάραβο. Λένε πως ήταν ένα πειρατικό καράβι που πέτρωσε πριν προλάβει να φτάσει στο νησί. Στρίβουμε στον κάβο Καμάρες κι αλλάζουμε πορεία για την επιστροφή. Κάτω στα βράχια βλέπουμε ένα άσπρο προσκυνητάρι. Το έχτισε ο καπετάνιος ενός επιβατικού πλοίου που γλύτωσε από μεγάλη συμφορά. Έκανε το δρομολόγιο από Λεωνίδιο προς Πειραιά και πήγαινε να πέσει στη ξέρα που είναι εκεί μπροστά, αλλά ξαφνικά ήρθε ένα μεγάλο κύμα και σήκωσε το πλοίο.

Φτάσαμε στον κάβο της Ζογεριάς όπου δεσπόζει η βίλα του Λασκαρίδη, κι ακολουθεί ο πρώτος όρμος της Ζογεριάς, ο μικρός, με τη ταβέρνα της Λούλας στο βάθος και τον Άη Γιώργη στον άλλο κάβο, που χωρίζει τον μικρό από τον μεγάλο όρμο. Στο βάθος του μεγάλου όρμου είναι ένα παλιό γκρεμισμένο σπίτι και όλη η περιοχή από πάνω είναι κτήμα του Νιάρχου. Ακολουθεί ο κάβος του Παλαιογιώργη κι αμέσως μετά ένα κολπάκι, η Βάϊζα – το ίδιο όνομα που συναντήσαμε και μετά τη Ξυλοκέριζα.

Ακολουθεί μια απότομη ακτή και στη συνέχεια βλέπουμε την αμμουδιά του Βρέλλου, με τα λίγα πεύκα που γλύτωσαν από τη φωτιά του 2000. Μας διηγείται ο Αλέξανδρος Δ. Μπούφης: «Η φωτιά ξεκίνησε από ψηλά, από την Παναναγία Δασκαλάκη, και η μπουκαδούρα (νότιος άνεμος) την κατέβαζε μέσα στα ρέματα και την έστελνε προς τη Ζωγεριά, όπου είχα πάει με το σκάφος να μεταφέρω τους αποκλεισμένους. Ήταν 4 το απόγευμα κι είχε νυχτώσει από το καπνό, η θάλασσα είχε γίνει κόκκινη κι από πάνω συνέχεια βουίζαν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα. Περνούσα μπροστά στο Βρέλλο και πάνω από τα πεύκα ερχόταν μια πορτοκαλιά λάμψη που έβρεχε στάχτες. Όμως ο ψυχρός αέρας από τη θάλασσα γύριζε τις φλόγες προς τα πάνω κι έτσι δεν φτάναν μέχρι τα πεύκα της παραλίας. Η θάλασσα τα έσωσε».

Καθώς προχωράμε προς την επόμενη αμμουδιά, το Λιγονέρι, αρχίζει και φαίνεται στο ύψωμα ο οικισμός. Ακολουθεί ένα μεγάλο ξενοδοχείο, οι Σχολές και το κόκκινο εκκλησάκι της Ανάστασης. Ο επόμενος όρμος με τις βάρκες και τα καϊκια είναι η Κουνουπίτσα με τα όμορφα παραδοσιακά σπίτια της, και τα τελευταία μεγάλα κτίρια που βλέπουμε, πριν φτάσουμε στη Ντάπια, είναι το παλιό εργοστάσιο και το επιβλητικό Ποσειδώνιο.

Τώρα έχεις δύο επιλογές:
α) Επιστρέφεις στην αρχή (πίνακας περιεχομένων):
<<Τι θα δεις στις διαδρομές Σπετσών>>
β) Προχωράς στο επόμενο:
<<7. Το βουνό των Σπετσών>>